Rozdział 6 - „Kropelka żalu, której winien jesteś ty. Nieprawda że tak miało być, że warto w byle pustkę iść. To wciąż za mało, moje serce, żeby żyć”

 - Maja, ale naprawdę nie musisz ze mną mieszkać przez ten tydzień – zapewniała Blanka kuzynkę, która właśnie weszła.

- Uwierz mi, że wszystko jest lepsze niż mój własny dom, a dodatkowo ktoś musi ci pomóc podczas kolejnej przedłużonej delegacji Jacka – powiedziała młodsza z dziewczyn.

- Taką ma pracę.

- Yhym, ulokuje się w tym pokoju co zawsze – stwierdziła Majka i tam zaniosła swoją walizkę.

Była godzina dwudziesta. Nie łatwo było wyprowadzić się z domu, bo mama cały czas próbowała ją zatrzymać, ale musiała. To ciągłe gadanie o Piotrku i zbliżających się wielkimi krokami oświadczynach doprowadzało ją do szału. Nie chciała wyglądać gorzej niż teraz. Była wrakiem tej dziewczyny, której wszędzie było pełno i umiała się cieszyć z każdego promyka słońca. Dopiero teraz zrozumiała jak wiele Bartosz dla niej znaczył. Wróciła do Blanki i usiadła wygodnie w fotelu, a do ręki wzięła lampkę czerwonego wina.

- Maja, wiem, że nie chcesz o tym gadać, ale powiedz mi co z wami?

- A są jacyś my? Dziś jest sobota ostatni raz widziałam się z nim w poniedziałek.

- Może powinnaś zadzwonić i umówić się na spotkanie?

- Blanka dla ciebie zawsze wszystko jest proste. Zawsze pierwsza wyciągasz rękę do zgody nawet jeśli to jest Jacka wina. Ja teraz tak nie umiem. Zwłaszcza, że mam poczucie winy – powiedziała i upiła łyk wina.

- Może nie jest za późno na uratowanie tego związku?

- Tylko wiesz nie wiem czy chcemy coś budować na gruzach. Wiesz mogłabym się wprowadzić do mieszkania od babci, ale nie mam odwagi – szatynka nie wiedziała kiedy z jej oczu zaczęły płynąć łzy. – Babcia zawsze mówiła mi, że mam nie bać się walczyć o swoje szczęście, że jestem wiele warta. Jednak teraz gdy zmarnowałam sobie życie nie widzę sensu aby tam zamieszkać.

- Maja, przecież Bartek nie powiedział, że to koniec.

- Nie, ale czasami czyny mówią więcej niż słowa i może tak lepiej. W końcu przestałam mu zatruwać życie jak jakaś trucizna – Majka wypiła jednym duszkiem wino i poszła spać.

Dni mijały dalej. Poprzedni nie różnił się niczym od poprzedniego. Wszystko było takie samo, a przynajmniej w odczuciu i ocenie Majki. Dziewczyna jeśli nie miała zajęć na uczelni sprzątała mieszkanie kuzynki tak, że to w końcu lśniło na błysk, a Blanka miała ochotę wyrzucić swoją przyjaciółkę za drzwi. Wiedziała, jednak, że nie może. Rozumiała, że Maja próbuje walczyć z ogromną chęcią wykonania telefonu do Bartka i te wszystkie czynności, które sobie co chwile wymyślała miały działać terapeutycznie. Mężatka jednak każdej nocy słyszała tłumiony szloch swojej tymczasowej współlokatorki.

Gdy trzy dni później wyszyły na popołudniowy spacer z Oskarkiem panowała między nimi cisza. Jak zwykle zresztą ostatnio. Zazwyczaj dziewczyny nie mogły się nagadać. Teraz apatyczność Majki była nie do pokonania. Blanka od dawna zaprzestała docierania do świata kuzynki, który ukryty był pod jakąś powłoką, którą mógł tylko pokonać Bartosz. Starsza z kobiet nie mogła zrozumieć jak w jednej chwili dwa światy mogły się tak oddalić i udać, że to co trwało dziewięć miesięcy jest nic nie warte. Zarówno ani Maja ani Bartek nie wykonali jednego telefonu do siebie.

- Cześć Blanka! – dziewczyna rozejrzała się w prawo skąd dochodził dźwięk i ujrzała obok wysokiego szatyna, który kilka dni temu pomógł jej wtaszczyć zakupy na drugie piętro.

- Hej! – brunetka obdarzyła go radosnym uśmiechem.

- Widzę, że z synkiem na spacer wyszłaś – powiedział Michał i uśmiechnął się do chłopczyka, który leżał we wózku.

- I z kuzynką. Maja poznaj Michał. Michał to jest moja kuzynka Majka.

- Miło mi – powiedziała Maja i wymusiła na swojej twarzy uśmiech i podała rękę chłopakowi.

Dobrze wiedziała kto to jest. Nie znała chłopaka osobiście, ale wiedziała, że jest to Michał Bąkiewicz najlepszy przyjaciel Bartosza. Niestety uśmiech szybko przeszedł w grymas, który miał opanować płynące łzy.

- Mi również. Słuchaj, urządzam małą imprezę, a w zasadzie parapetówkę i zapraszam na nią ciebie i twoją kuzynkę. Co wy na to? – spytał Bąkiewicz i posłał Blance ciepły uśmiech, który spowodował, że w oczach dziewczyny pojawiły się wesołe iskierki.

- Przy… - Majka nie skończyła, ponieważ przerwała jej Blanka.

- Chętnie. Moja mama zajmie się małym, bo dziś przyjeżdża.

- Super. Przepraszam was, ale idę dalej szykować mieszkanie. To u mnie o 19 – powiedział i odszedł.

- Coś ty zrobiła – szepnęła Majka.

KILKA GODZIN PÓŹNIEJ

- Czyli mówisz, że Michał jest przyjacielem Bartka? – spytała dla pewności Blanka.

- Czy wyraziłam się nie wyraźnie? Tak, jest nim, a co za tym idzie Bartek też będzie na tej imprezie dlatego nie chciałam na nią iść – powiedziała Maja i poprawiła włosy.

- Maja, nie możesz go wiecznie unikać.

- Skąd ty możesz wiedzieć co ja mogę, a co nie? Skoro się nie odzywa to znaczy, że nie chce mieć ze mną nic wspólnego czyż nie? Zresztą tak będzie lepiej. Pokażę się tam na chwilę i zniknę. Przy odrobinie szczęścia nawet nie zauważy mojej obecności.

- Tylko widzę jeden mały problem. Ty nie masz szczęścia od urodzenia. A teraz chodź, bo się spóźnimy – stwierdziła, Blanka i poszła do przedpokoju.

Fakt był faktem. Maja nie miała szczęścia. Nigdy nie czuła się dobrze w rodzinie w której przyszła na świat. Zawsze miała wrażenie, że to nie jej bajka, że powinna wychowywać się w rodzinie z normalnym statusem materialnym. Pieniądze nie były tym co dawało jej szczęście. Większości tych, które dostawała od rodziców wpłacała na konto lub chowała w pokoju. Spokojnie mogłaby zacząć życie na własną rękę bez zgody rodziców i nie brakowałoby jej na nic pieniędzy, a dodatkowo po obronie pracy magisterskiej uczelnia na której się kształciła miała polecić ją jednej z najlepszych polskich gazet. Dziewczyna spojrzała w lustro. Makijaż zakrył spustoszenia jakie spowodowały na jej twarzy nie przespane noce, włosy delikatnie uniesione sprawiały wrażenie pięknych i zdrowych, a mała czarna, którą miała na sobie podkreślała jej idealną figurę. Sukienka była bez ramiączek i sięgała do połowy uda. Drżała ze strachu przed spotkaniem z Bartkiem. Wiedziała, że jego błękitne tęczówki spowodują, że powróci to przed czym tak uparcie się broniła. Blanka natomiast promieniała radością i szczęściem. Po raz pierwszy od dłuższego czasu miała okazję gdzieś wyjść. Ubrała się w zieloną sukienkę na jedno ramię sięgającą przed kolano. Starannie przygotowała każdy dodatek nie tylko swojego stroju, ale również i kuzynki. Teraz z niecierpliwością czekała na to, aż Majka łaskawie wyjdzie z łazienki. W końcu gdy się na to zdecydowała mama starszej z dziewczyn życzyła im miłej i rozsądnej zabawy. Blanka znała adres Bąkiewicza i to ona prowadziła do jego mieszkania. Maja z każdym krokiem bała się. Zmierzali do miejsca gdzie była ukryta jej oaza. Nie mogła uwierzyć w tak wielki przypadek, gdy okazało się, że Bąku mieszka z nią przez ścianę. Weszły do środka kiedy Michał otworzył im drzwi i ze zdziwieniem przyznały, że impreza już się rozkręca.

- No, drogie panie wyglądacie cudownie – powiedział gospodarz i podał każdej z nich po lampce szampana.

- Dzięki – odpowiedziały razem.

- A i nie zwracajcie na nich wszystkich uwagi. Czasami jak się bawimy to różne rzeczy robimy.

Majka rozejrzała się i upiła łyk szampana, a w zasadzie zamoczyła tylko usta. Gdy Michał mówił coś do Blanki ona ujrzała Bartka, który szedł właśnie do stołu z jakąś dziewczyną uczepioną mu na ramieniu. Poczuła jakby miliony małych igiełek wbijały się w jej młode serce. Nie mogła uwierzyć, że tak szybko sobie kogoś znalazł. Powiesiła swój płaszcz razem z torebką na wieszaku i weszła do salonu. Była tu cała drużyna Skry Bełchatów. Dobrze znała z widzenia każdą z tych twarzy. W końcu jej specjalizacją na studiach było dziennikarstwo sportowe. Stanęła na początku przy segmencie i obserwowała otoczenie. Co jakiś czas upijała niewielki łyk szampana, a musujące bąbelki przyjemnie łaskotały jej gardło. Przed oczami miała widok Kurka z tą blondynką. Nie zamierzała mu robić scen, bo po prostu nie miała do tego prawa. Nie zauważyła gdy podszedł do niej Mariusz Wlazły. Uśmiechnął się do niej.

- To chyba ty jesteś jedną z tych dwóch nieznajomych dziewczyn, które Bąku zaprosił – powiedział.

- Tak. Niestety tak.

- Rozumiem. Brak nastroju na imprezę.

Na początku rozmowa nie kleiła się zbytnio, ale kiedy Mariusz w końcu przełamał mur niechęci do jakiejkolwiek konwersacji nie mogli przestać mówić. Co chwila wybuchali śmiechem i komentowali co niektórych ludzi na imprezie.

KILKA KROKÓW DALEJ

Zauważył ją. Stała i rozmawiała swobodnie z Mariuszem. Wyglądała pięknie. Delikatnie, ale odważnie. Skromnie, ale kusząco. Dla niego była idealna, ale już nie jego. Upił łyk napoju.

- Kogo tam Kurek obserwujesz? – spytał Jakub Novotný.

- Nikogo – odpowiedział Bartek.

- Yhym. Jasne. A już wiem. Tę dziewczynę, która rozmawia z Mariuszem. Ładna jest.

- Pewnie zajęta.

- Wydaje mi się, że nie. A tak w ogóle to skąd ją Michał zna?

- Skąd mam to wiedzieć? – Bartka wyraźnie zaczynała irytować ta wymiana zdań.

- Wydaje się sympatyczna i inteligentna. A do tego ładna. Ideał – stwierdził Novotný.

Bartek nie skomentował tego i pozwolił odejść koledze z drużyny. Westchnął cicho. Miał nadzieję, że uczucie Majki w stosunku do niego było szczere i nie znalazła pocieszenia lub nie znajdzie zbyt szybko pocieszenia w ramionach Piotra. Mimo, że na początku cieszył się na tę imprezę teraz miał ochotę jak najszybciej opuścić mieszkanie przyjaciela. Niestety Michał na to mu nie pozwolił. Po piętnastu minutach postanowił odszukać wzorkiem Majkę. Dziewczyna w najlepsze tańczyła z Kubą na prowizorycznym parkiecie i nie wyglądała na osobę, która kilka dni temu zakończyła związek. Uśmiechała się i była radosna. W Bartku wzburzyła się krew. Ona była jego. To on ją kochał. To była jego wielka miłość. Ona była jego Majką, która teraz udawała, że go nie widzi i nie zna.  Ścisnął z całej siły szklankę, która pod wpływem siły która została na nią wywołała pękła kalecząc dłoń chłopaka.

U MAJKI

Nie wiedziała nawet kiedy minęły dwie godziny od kiedy jest w mieszkaniu Bąkiewicza i wspaniale się bawi. Od dawna nie miała na twarzy tak długo uśmiechu, lecz wszystko zepsuło się nagle gdy ujrzała nie daleko Bartka wpatrzonego w nią i w jego kolegę z zespołu z Jakuba Novotnýego. Niby bawiła się cudowanie, ale jednak to w ramionach Kurka wolałaby tonąć w tańcu. Przeprosiła Kubę i poszła w kierunku kurtek. Z małe j kopertówki wyciągnęła paczkę miętowych papierosów i zapalniczkę. Dobrze znała układ mieszkania Michała, ponieważ był dokładnie takie samo jak jej. Wyszła na balkon. Przez jej rozgrzane ciało przebiegł dreszcz gdy została owiana przez zimny wiatr. Wyjęła jednego papierosa i odpaliła. Zaciągnęła się spokojnie. Tego potrzebowała od kilku dni. Maja nie paliła nałogowo, ale czasami nachodziły ją takie momenty kiedy musiała doprowadzić do swojego organizmu nikotynę, która działa uspokajająco i relaksująco, a jednocześnie chociaż na kilka chwil terapeutycznie. Nie zdążyła doprowadzić do swoich płuc trzeciej ilości nikotyny, gdyż ktoś wyrwał jej papierosa z ręki.

- Zwariowałaś? – to był nie kto inny tylko jej Bartek.

- Nie. – odpowiedziała i nie spojrzała na niego.

- To czemu palisz? Co ci strzeliło do głowy? – Bartek zadawał mnóstwo pytań i jednocześnie wyrwał dziewczynie paczkę i zapaliczkę.

- To jest moje życie i moja sprawa.

- Do niedawna była jeszcze moja – powiedział nim zdążył ugryźć się w język.

Nie odpowiedziała. Nie miała również odwagi spojrzeć na niego. Nie chciała ujrzeć jego błękitnych tęczówek, ponieważ wiedziała, że może wtedy postąpić mało logicznie. Zerknęła na jego lewą rękę, która opatrzona była bandażem, na którym widniały ślady krwi.

- Co ci się stało w rękę?

- Nic takiego. Maja…

- Tak?

- Co się z nami dzieje?

- Nie wiem. Chyba pogubiliśmy się.

Nagle z głośników poleciała piosenka Seweryna Krajewskiego „Uciekaj moje serce”. I ona i ona uśmiechnęli się pod nosem. To przy tej piosence po raz pierwszy się pocałowali. Zawsze mieli do niej sentyment i chętnie jej słuchali. Ona spojrzała na Bartka i utonęła w głębi jego spojrzenia. Dopiero teraz poczuła się bezpiecznie. Teraz była w szczęśliwa w pełnym tego słowa znaczeniu. Nie wiedziała kiedy Bartek pocałował ją, a ona odwzajemniła jego gest. To za smakiem jego ust tęskniła najbardziej. Westchnęła cicho i przytuliła się mocniej do Bartka. Ich serca były jednym rytmem i mówiły jedno. Zatonęli w swoich objęciach.