Rozdział 23 – „Płacz kochanie, płacz, bo czas przemija szybko. Przyrzekam teraz nigdy nie pozwolę Ci upaść na dno.”

Maja stojąc przy oknie z uśmiechem obserwowała bawiące się na placu zabaw dzieci. Delikatnie pogładziła dłonią ładnie zaokrąglony brzuszek. Już nie mogła doczekać się chwili kiedy jej maleństwo wreszcie pojawi się na świecie i będzie mogła przytulić je do siebie. Kochała je. Przecież, w końcu ten mały szkrab był owocem miłości jej i Bartka. Właśnie Kurek. Majka już zdążyła się pogodzić z faktem, że Szatyn nie będzie obecny w życiu jej i ich dziecka, a tymczasem teraz on znów zjawił się w jej życiu. Po tylu miesiącach męczącej ciszy w końcu dał o sobie znać w dość jasny sposób. Dziewczyna już sama nie wiedziała jak ma to wszystko odebrać. Widząc błękitne tęczówki chłopaka miała ochotę z zachłannością się w nie wpić. Z jednej strony Bartek nadal był jedynym mężczyzną w jej sercu, ale z drugiej bała się, że znów go straci. Przechodzenie kolejny raz przez te same piekło byłoby ponad jej siły.
Z jej rozmyślań wyrwał ją dzwonek do drzwi. Zdziwiona spojrzała na zegarek, było parę minut po trzynastej. Bez jakiegoś zbędnego pośpiechu brunetka poszła zobaczyć, kto taki złożył jej wizytę. Widząc w progu swojego mieszkania intensywny błękit jego tęczówek i niesforne kosmyki jego jasnobrązowych włosów, które wiatr ułożył w całkowitym nieładzie, na jej twarzy mimowolnie pojawił się delikatny uśmiech.
- Cześć, przepraszam, że nie zadzwoniłem wcześniej, ale jakoś tak wyszło. – Bartek posłał w jej kierunku swój promienny uśmiech – Miałem nadzieję, że nie wyrzucisz mnie od siebie i przyszedłem z propozycją.
- Jaką?
- W Bełchatowie jestem tylko na kilka dni, muszę jeszcze wrócić do Włoch i postarać się jakoś to wszystko odkręcić. A że nie jestem pewny, czy nie będę musiał zostać tam do końca sezonu to chciałem cię zabrać na zakupy dla dziecka. Masz ochotę?
Brunetka z uśmiechem pokiwała głową na znak zgody…
 
… Maja widząc jak Bartek biega po całym dziale dla niemowląt i wyszukuje co rusz jakieś malutkie kapciuszki w kolorze różowym czy niebieskie śpioszki z misiem nie mogła powstrzymać śmiechu. W oczach Kurka dziewczyna dostrzegała te dwie iskierki, które zawsze dodawały mu uroku.
- Bartek, jeszcze nie wiem czy to będzie chłopiec czy dziewczynka, więc wybieraj wszystko w neutralnym kolorze, w niebieskim, albo zielonym, a nie w różowym – Majka musiała zareagować widząc jak szatyn pakował do wielkiego wózka trzy komplety różowych śpioszków w kwiatuszki.
- Ale zobacz jakie to jest urocze. A jeśli to dziewczynka? I jak będzie miała mi za złe, że nie kupiłem jej takiego cudownego kompleciku?
- Jeszcze będziesz miał masę czasu żeby nakupować jej całą masę różowych ciuchów. – brunetka z uśmiechem, teatralnie przewróciła oczami
- A zastanawiałaś się już nad jakimś imieniem?
- Bartuś jest na to jeszcze dużo czasu – dopiero teraz dotarło do dziewczyny, że zdrobniła imię Siatkarza – Przepraszam, przez przypadek.
- Nic się nie stało. – Kurek uśmiechnął się szeroko – No to co jeszcze tylko jakiś wózek, nosidełko, łóżeczko i będzie wszystko.
- I chcesz tak na raz to wszystko kupić?
- A na co mamy czekać, im szybciej tym lepiej. Zaufaj mi.
Brunetka tylko lekko wzruszyła ramionami. Ktoś przyglądający się z boku tej dwójce bez zwątpienia stwierdziłby, że są wspaniałą, kochającą się parą, która oczekuje na przyjście na świat swojego dziecka, a tymczasem rzeczywistość nie była aż tak piękna, a szarość dnia codziennego przysłaniała wspaniale wykreowaną w wyobraźniach postronnych światków relację, jaka łączyła Maję i Bartka. Oboje nie czuli się zbyt komfortowo w zaistniałej sytuacji. Każde z nich nadal czuło, że to wszystko nie jest stracone, szczególnie teraz kiedy dziewczyna była w ciąży, ale zarówno Majka jak i szatyn nie mieli w sobie na tyle odwagi, aby zburzyć mur jaki wyrósł przed nimi w momencie, kiedy brunetka przyjęła oświadczyny Piotrka. Tamtego dnia jakiś rozdział w ich wspólnym życiu został zamknięty i ciężko było im na nowo zacząć wszystko sobie układać. Wbrew pozorom nie jest łatwo wymazać z pamięci przeszłości. Zarówno Bartek jak i Maja cierpieli, nie ulega to żadnej wątpliwości, i trudno im było tak po prostu zapomnieć o tych wszystkich zaprzepaszczonych marzeniach, nieprzespanych nocach czy złudnych nadziejach. Dziewczyna chciała aby pomiędzy nimi znów było jak dawniej, a ich dziecko nie musiało przyglądać się temu jak mamusia z tatusiem tolerują siebie, niemniej jednak zachowują się jak obcy sobie ludzie. Ale żeby nastąpił jakiś przełom brunetka potrzebowała czasu, bardzo dużo czasu…
 
- To już ostatni kurs. – Kurek śmiejąc się głośno postawił na podłodze w sypialni dziewczyny ostatnią torbę z zakupami.
-  Ty chyba naprawdę oszalałeś, wiesz?  - Majka z dezaprobatą pokręciła głową – Przecież równie dobrze mogliśmy to rozłożyć na kilka partii, a nie wszystko tak na raz kupować.
- Nic się nie stało prawda? A teraz spokojnie sobie odpocznij, a ja już będę się zbierał.
- Odprowadzę cię przynajmniej do drzwi.
Chłopak z uśmiechem lekko wzruszył ramionami, poczym odwracając się na pięcie pomaszerował w kierunku wyjścia z mieszkania. Maja szła za nim krok w krok. Kiedy znaleźli się przy drzwiach chłopak odwrócił się w stronę brunetki.
- Dziękuje.
- Za co ty mi dziękujesz, Bartek? To chyba ja powinnam była podziękować tobie, w końcu…
Nie było dane jej dokończyć. Kurek przerwał jej wypowiedź z zachłannością wpijając się swoimi malinowymi wargami w jej usta. Tak bardzo tego pragnęła. Na początku odwzajemniła pocałunek, jednak każda kolejna sekunda powodowała, że przez jej głowę przelatywały setki pytań na które nie była w stanie sama sobie odpowiedzieć. Ale jednego była pewna: ten pocałunek nie powinien mieć miejsca. Gwałtownie oderwała się od szatyna i odruchowo uczyniła krok do przodu. Biorąc głębsze wdechy obserwowała reakcję Bartka. Jego roześmiane tęczówki wpatrywały się w nią z nadzieją.
- Maja, ja…
- Nie kończ, Bartek. – brunetka energicznie pokręciła głową – Po prostu wyjdź stąd i daj mi trochę czasu.
Siatkarz bez zająknięcia posłuchał się jej prośby i szybko obracając się w stronę drzwi wyszedł z mieszkania, zostawiając Majkę samą z jej myślami…

TYMCZASEM
Blanka wychodząc z kancelarii prawniczej nałożyła na nos okulary przeciwsłoneczne. Ślad po uderzeniu Jacka w prawdzie był już blady nie mniej jednak delikatnie odznaczał się od koloru cery dziewczyny. Brunetka widząc Michała siedzącego na ławce i trzymającego na rękach małego Oskara uśmiechnęła się delikatnie pod nosem. Gdyby nie Bąkiewicz pewnie nigdy nie odważyłaby się na taki odważny krok jak złożenie pozwu rozwodowego z orzeczeniem winy Jacka. To brunet usilnie przekonywał ją, że dla dobra siebie i dziecka powinna jak najszybciej zerwać jakikolwiek kontakt ze swoim mężem, a sam zaoferował swoją pomoc i wsparcie. Odkąd kilka dni temu dziewczyna zapukała do jego drzwi z Oskarkiem na rękach Michał od razu się nią zaopiekował. Ich wspólna noc należała do jednych z najwspanialszych chwil w życiu Blanki. W silnych ramionach siatkarza odnalazła to czego usilenie starała się doszukać w Jacku: prawdziwej, bezinteresownej miłości i ogromnych pokładów niewyczerpalnego ciepła i czułości. Z nim czuła się naprawdę bezpieczna, wiedziała, że w razie gdyby jej mąż przypomniał sobie o rodzinie Bąkiewicz nie pozwoli mu po raz kolejny ich skrzywdzić. Brunet doskonale zagospodarował ich czas w taki sposób aby nawet na chwilę dziewczyna nie zostawała sama z Oskarkiem w domu. Zabierał ich na treningu, poznając przy okazji Blankę z całą wesołą kompanią PGE Skry Bełchatów, oboje chodzili na spacery z Małym, oboje robili zakupy, a chłopak nawet nie myślał, aby wyjść gdzieś do znajomych. Poświęcił wszystko dla niej, a swoja postawę tłumaczył tylko jednym, krótkim zdaniem, które spławiało, że serce brunetki było dwa razy szybciej: ‘Kocham cię, Blanka.’. Te trzy słowa z zupełności wystarczyły, aby jej świat z każdym kolejnym dniem nabierał coraz żywszych i intensywniejszych kolorów.
- I jak? – Bąkiewicz z Oskarem na rękach podszedł bliżej dziewczyny – Wszystko się udało?
Blanka lekki pokiwała głową.
- Jeszcze dzisiaj Jacek dostanie pozew do domu. I coś mi się wydaję, że nie będzie z tego powodu zadowolony.
- Tylko mi nie mów, że znów się wycofasz, Blanka. – siatkarz przeszywał ją wzrokiem na wskroś
- Oczywiście, że nie. Wiem, ze powinnam jak najszybciej to zrobić, ale boję się.
- Nie masz czego. – malinowe wargi bruneta subtelnie musnęły jej odsłonięte czoło – Jestem przy was i nie pozwolę aby ten sukinsyn was skrzywdził, rozumiesz?
Dziewczyna uśmiechnęła się delikatnie poczym wtuliła się w tors Bąkiewicza…
Siedząc późnym wieczorem w salonie, Michał z uśmiechem na twarzy przypatrywał się wątłej brunetce, którą trzymał w ramionach. Mały Oskar spał już smacznie w pokoju obok, a oni mieli chwilę czasu tylko dla siebie. Wszystko powoli zaczynało układać się tak jak powinno i Bąkiewicz pragnął, aby ten moment trwał w nieskończoność. Kochał ją całym sercem i widząc jak powoli odżywa czuł ogromną ulgę. Jej uśmiech dodawał mu masę pozytywnej energii i sprawiał, że brunet chciał ochronić dziewczynę przed całym złem tego świata, a jako największe zagrożenie uważał Jacka. Gdyby tylko mógł dorwałby go i rozprawił się z nim raz na zawsze. Ten gnojek nie zasługiwał na to, aby bezkarnie przechadzać się po ulicach Bełchatowa.
Przyjemną ciszę, która panowała pomiędzy nimi przerwało głośne pukanie do drzwi.
- Otworze – brunetka szybko oswobodziła się z ciepłego i bezpiecznego uścisku Michała poczym wyszła z pokoju.
Bąkiewicz odprowadzając ja wzrokiem uśmiechnął się delikatnie pod nosem, poczym opierając swoją głowę na oparciu kanapy lekko przymrużył powieki. I to był jego błąd. W parę sekund po tym jak Blanka wyszła z salonu do uszu bruneta doszedł głośny huk i rozwścieczony głos Jacka. Siatkarz momentalnie udał się na przedpokój. Widząc jak blondyn przygwoździł brunetkę do ściany, a jego dłonie mocno zaciskają się na jej nadgarstkach poczuł nagły przypływ wściekłości. 
- Ty suko, jak mogłaś!? – Jacek znajdował się zbyt blisko Blanki
- Zostaw ją! – Michał mocno pociągnął go za koszulkę sprawiając, że mężczyzna puścił brunetkę – I wynoś się z tego mieszkania!
- No proszę któż to taki. – na twarzy męża dziewczyny pojawił się kpiący uśmieszek – Kochanek mojej wspaniałej żony. Najcnotliwszy obywatel pod słońcem, stojący na straży prawa.
- Jeszcze raz ją dotkniesz, a inaczej to załatwię.
- Grozisz mi? – Jacek zaśmiał się cynicznie – Już się boję, wiesz. – blondyn oswobodził się z uścisku Bąkiewicza – A z tobą – wskazał palcem na stojącą w kącie Blankę – jeszcze się policzę. Popamiętasz mnie.
- Wynocha!
Michał pchnął mężczyznę na tyle mocno, że potykając się o próg mieszkania uderzył plecami o balustradę schodów. Jednak nawet siła uderzenia nie spowodowała, żeby z jego twarzy znikną ten cwaniaczki uśmieszek. Poprawiając koszulę Jacek zaczął zbiegać po schodach, a po całej klatce schodowej roznosił się jego kpiący śmiech. Bąkiewicz zamknął drzwi i przekręcił zamek. Podchodząc do szlochającej dziewczyny mocno przytulił ją do siebie. Jego silne dłonie delikatnie głaskały ją po plecach.
- Już dobrze, spokojnie. Nic się nie stało.
- On mi nigdy nie da spokoju Michał. – jej czekoladowe tęczówki szkliły się od łez – Zniszczy mnie, a potem weźmie się za ciebie.
- Nie pozwolę na to.
- Nie uwolnię się od niego, on zawsze będzie.
Malinowe wargi bruneta musnęły jej odsłonięte czoło.
- Już nie długo nie będziesz musiała obawiać się o Jacka. Obiecuję ci to. Słyszysz, obiecuje. 

Michał jeszcze nie wiedział co takiego zrobił, ale jednego był pewien. Musiał sprawić, aby Jacek raz na zawsze zniknął z ich wspólnego życia…