Rozdział 22 – „Przepraszam, że dopiero teraz, dopiero teraz zrozumiałam. Sama tracę resztki sił i nie stoi przy mnie nikt.”

Maja właśnie układała w komodzie nie dawno kupione ubranka dla dziecka. Przygotowywała się do tego ważnego wydarzenia w jej życiu bardzo dokładnie i skrupulatnie. Brzuszek stawał się coraz bardziej widoczny. W swojej sytuacji starała się znaleźć jak najwięcej plusów i w ogóle nie dostrzegać minusów. Nie chciała przejmować się tym co będzie. Dodatkowo tęsknota za Bartkiem z każdym dniem wzrastała, ale nie miała już siły wydzwaniać do chłopaka i za każdym razem słyszeć pocztę głosową. Skoro nie chciał mieć z nią kontaktu to tym samym nieświadomie postanowił nie wiedzieć o swoim dziecku. Maja nie miała już pomysłów na skontaktowanie się z szatynem. Michał za każdym razem milczał jak zaklęty. Stosunki jej i bruneta uległy znacznej poprawie od czasu wiadomości od ciąży. Chłopak robił jej cięższe zakupy. Układanie niewielkich ubranek przerwał jej dzwonek do drzwi. Święcie przekonana, że za nimi ujrzy albo swoją kuzynkę, albo Michała nie spojrzała przez wizjer tylko od razu je otworzyła. Jej brązowym tęczówkom ukazał  się wysoki szatyn o kochanym lazurowym spojrzeniu. Dziewczyna kilka razy zamrugała powiekami i musiała oprzeć się o ścianę żeby nie upaść. To był jej Bartosz. Jej Bartuś. Chłopak odruchowo złapał dziewczynę za ramiona, aby nie zrobiła sobie i dziecku większej krzywdy.

- Chyba musimy porozmawiać – odezwał się, a przez ciało Majki przeszedł dreszcz.

- Wejdź – powiedziała i wpuściła go do środka.

On usiadł w fotelu, a ona na kanapie. Przez chwilę panowała między nimi nie zręczna cisza, którą postanowiła przerwać dziewczyna.

- Rozumiem, że chcesz porozmawiać o mojej ciąży – powiedział i położyła rękę na lekko zaokrąglonym brzuszku.

- Tak. Maja…

- Rozumiem, że wiesz od Michała – stwierdziła, a chłopak przytaknął skinieniem głowy, a dziewczyna dodała – Cóż za przyjaciel, że ci powiedział. Jestem dla niego w podziwie.

- Maja, czemu dowiaduje się tego od niego i to na dodatek przypadkiem? – spytał.

- Bo nie odbierałeś moich telefonów? Od początku roku próbuję się do ciebie dodzwonić żeby powiedzieć ci, że będziesz ojcem, ale masz wyłączony telefon. W sumie to nawet przestałam tydzień temu.

- Dziwisz mi się?

- W sumie to tak. Bo widzisz dzwoniłeś do mnie. A potem nie odebrałeś. Nie wiem co to miało znaczyć, ale potraktowałeś mnie okropnie.

- Maja, a co z Piotrkiem? – spytał mężczyzna.

- Nie wiem. Kiedy dowiedziałam się o ciąży zostawiłam tamto życie za sobą i nie chce do niego wracać – powiedziała i podeszła do okna.

Jego obecność tak bardzo ją raniła. Kochała go, a na zawsze miało ich łączyć tylko dziecko. Winą za ten związek obwiniała tylko siebie, bo Bartek był wzorem cierpliwości. W oczach pojawiły się łzy. Był teraz tak blisko, a ona nie mogła się do niego przytulić. Chłopak podszedł do niej i położył swoją rękę na ramieniu Majki. Strąciła ją. Jego dotyk ją palił i powodował jeszcze większy ból.

- Myślę, że najlepiej będzie jeśli wyjdziesz stąd – powiedziała dziewczyna drżącym głosem.

- Chcę uczestniczyć w życiu dziecka. Dać mu swoje nazwisko. Być jego ojcem.

- Masz do tego prawo – zgodziła się szatynka i zamknęła oczy.

Po chwili usłyszała, że kroki chłopaka oddalają się, a za chwilę drzwi od jej mieszkania zamykają się. Oddychała głęboko. Z jednej strony była zła na Michała, że powiedział Bartkowi o dziecku, ale z drugiej strony to dzięki temu jej maleństwo będzie miało ojca, który na pewno będzie je kochał. To wszystko było tak skomplikowane, a ostatni rok wydawał się dla niej snem z którego się nagle obudziła, ale jego skutki pozostały w świecie realnym.

TYMCZASEM

W czasie kiedy Maja rozmawiała z Bartkiem w mieszkaniu jej kuzynki rozgrywało się prawdziwe piekło. Dziewczyna nie miała już serdecznie dość tych kłótni. Do tego wszystkiego dochodziły rękoczyny ze strony Jacka. Blanka już dawno przestała widzieć w nim mężczyznę, którego kochała i za którego wyszła za mąż. Teraz to był dla niej zupełnie obcy człowiek. Nie poznawała go. Najgorsze w tym wszystkim było to, że nie miała do kogo się z tym zwrócić. Nie chciała nikogo martwić. Jej rodzice nigdy nie pałali do Jacka sympatią, a między nim, a Majką zawsze była otwarta nienawiść, którą wszyscy widzieli. Blanka wiedziała, że jeśli jej kuzynka dowie się o tym co robi Jacek wtedy zabije go własnymi rękami mimo tego, że była w ciąży. W mieszkaniu państwa Kowalski rozgrywała się kolejna awantura. Tematem była standardowo praca jaką chciała podjąć dziewczyna.

- Nie pójdziesz do żadnej pracy! – krzyczał Jacek.

- Przestań! Mam prawo pracować – powiedziała Blanka i za chwilę tego pożałowała, bo na swoim policzku poczuła kolejny raz męską dłoń męża.

- Nie pójdziesz do żadnej pracy. Rozumiesz? Masz się opiekować Oskarkiem i prowadzić dom jak na kobietę przystało. Rozumiesz? – spytał mężczyzna i spojrzał w zapłakane oczy brunetki.

- A ty będziesz mnie w tym czasie zdradzał tak? – spytała.

- Nie dramatyzuj, dobrze? I ucisz wreszcie tego dzieciaka – powiedział mężczyzna i poszedł do łazienki.

Zapłakana Blanka poszła do pokoju synka. Nie miała już na nic siły. Policzek kolejny raz ją piekł. Nie wiedziała co robi. Bardzo żałowała tego, że poślubiła Jacka. Dopiero teraz okazało się kim ten mężczyzna jest naprawdę. Brunetka bardzo pragnęła znaleźć się w bezpiecznych ramionach Michała. Musiała go okłamać, że go nie kocha. Musiała, bo inaczej skończyłoby się to tragicznie. Sama płacząc starała się uspokoić łkającego synka. Cały czas słyszała groźby ze strony Jacka kierowane w ich kierunku. Dziewczyna pchnięta jakimś dziwnym impulsem spakowała kilka najpotrzebniejszych rzeczy Oskarka i swoich i wyszła cicho z domu. Czuła się jak więzień, który ucieka ze swojego miejsca kary, ale musiała. Wiedziała, że nie może pokazać się w tym stanie Majce, więc jedyną osobą, która jej przychodziła do głowy był Michał. Po kilku minutach stała z torebką z rzeczami oraz dzieckiem na ręku przed drzwiami siatkarza. Niepewnie nacisnęła dzwonek i czekała, aż ktoś jej w końcu otworzy. Po kilku minutach usłyszała kroki bruneta i drzwi otworzył jej Michał. Początkowo nie wiedział co się dzieje, ale gdy do jego świadomości dotarło kto przed nim stoi od razu zaczął działać. Wpuścił dziewczynę i dziecko do środka, a następnie zamknął drzwi na klucz. Blanka od razu wtuliła się w nagi tors mężczyzny, a z jej oczu popłynęły łzy ulgi. Michał objął ją i zaczął głaskać po włosach. Nawet mały Oskar przestał płakać.

- Już wszystko dobrze? – spytał Michał gdy wszedł do swojej sypialni i przyniósł Blance ciepłą herbatę.

Ciemne oczy dziewczyny spojrzały na bruneta. A w nim momentalnie się wszystko zagotowało. Na policzku dziewczyny widniał kolejny fioletowy ślad, który był dziełem jej męża. Miał ochotę pójść tam do niego i obić mu jego pewną siebie twarzyczkę. Usiadł obok dziewczyny, a szklankę z napojem postawił na komodzie. Objął brunetkę ramieniem, a następnie zaczął głaskać po włosach. Nie wiedział jak się zachować. Nigdy nie był w takiej sytuacji. Synek dziewczyny spał w innym pokoju. Michał nie miał w mieszkaniu łóżeczka dla małego dziecka, dlatego też położyli chłopczyka na łóżku i zabezpieczyli tak żeby nie spadł z niego. Siatkarz w pewnym momencie poczuł na swojej szyi ciepłe usta dziewczyny, które powoli przesuwały się w górę. Nie wiedział co ona robi. W końcu poczuł na swoich wargach jej. Z wielką zachłannością odwzajemnił pocałunek. Przez chwilę myślał, że Blanka za chwile odepchnie go od siebie i zacznie przepraszać, ale nie zrobiła tego. Odwzajemniała każdy jego gest. Powoli ręce bruneta zaczęły zdejmować z dziewczyny jego bluzę w której miał spać. Ona sama nie pozostała mu dłużna. Po chwili oboje poznawali swoje ciała po raz pierwszy w życiu. W myślach Blanki cały czas był Jacek, ale nie wywołało to u niej wyrzutów sumienia. Ani przez moment nie żałowała. Ona i Michał stali się jednością. Jedną duszą w dwóch ciałach. Tylko czemu droga do szczęścia musi być tak skomplikowana?