Rozdział 2 - "Czasami jest tak źle, że można albo się śmiać, albo oszaleć"

 Brunetka krzątała się właśnie po mieszkaniu. Czuła się w nim tak swobodnie, że obserwator mógłby pomyśleć, że ona tu mieszka. Doskonale wiedziała gdzie leżą poszczególne rzeczy. Cukier miał swoje miejsce w szafce na prawej ścianie na drugiej półce od dołu, wszelkiego rodzaju przyprawy, których główny właściciel mieszkania nie miał za wiele leżały na stojaku koło lodówki, a słodycze, które Bartek uwielbiał i jadł w dość sporych ilościach ku ogromnej rozpaczy brunetki i nigdy po nich nie tył były szafce obok okna. Dziewczyną, która rządziła w się w kuchni Bartosza Kurka była Maja. Od dawna miała już zapasowe klucze do jego mieszkania, ale dziś dopiero pierwszy raz z nich skorzystała, a w zasadzie była do tego zmuszona. Na uczelni odwołali jej dwa ostatnie wykłady, a to znaczyło, że mogła wyjść wcześniej, aż trzy godziny wcześniej. Zgodnie z umową po zajęciach miała przyjść do domu siatkarza, który miał już tam na nią czekać. Jednak dziś jak na złość ponownie w ciągu ostatnich czterech miesięcy jej samochód odmówił posłuszeństwa i musiała poruszać się komunikacją miejską. Pogoda postanowiła uprzykrzyć jej życie nagłą ulewą, która napotkała ją w drodze. Cała przemoczona i zmarznięta, ale zadowolona z życia skorzystała z kluczy, które grzechotały jej w torbie. Swoje ubranie rozwiesiła na grzejnikach, a na siebie zarzuciła dużo za dużą bluzkę ukochanego. Dziewczyna mierzyła tylko sto siedemdziesiąt centymetrów i to, co było dobre na Bartka na niej po prostu wisiało. Zupa, którą ugotowała była już w zasadzie gotowa, brakowała tylko chłopaka. Usiadła przy stole i zaczęła się zastanawiać, kiedy Bartek straci cierpliwość. Wiedziała, że to nastąpi prędzej czy później. Jednak ona nie mogła nic na to poradzić. Czuła, że ten związek będzie się staczał i w końcu się skończy, a ta myśl napawała ją ogromnym lękiem. Wielokrotnie próbowała z rodzicami rozmawiać na temat jej wybranka. Kilkakrotnie chciała im przedstawić Kurka, ale zawsze kończyło się to awanturą i łzami dziewczyny. Czasami nienawidziła siebie za to, że jest taka egoistką. Jak można inaczej nazwać kogoś takiego jak ona? Przecież kurczowo trzymała się bruneta i za nic w świecie nie chciała go puścić. Był jej tlenem i słońcem, tylko przy nim była szczęśliwa. Wiele raz próbowała mu powiedzieć, że nie musi z nią być, że ona nie jest kogoś takiego warta, ale za każdym razem wizja samotności powodowała, że tchórzyła. W domu zdarzały się wieczory, że płakała z powodu krzywdy, jaką wyrządza Bartkowi. Czuła się z tym źle i okropnie. Brzydziła się sama siebie, ale była uzależniona od miłości. Przypomniała sobie ich pierwsze spotkanie na początku tego roku. 

 Biegła. Jak zwykle zresztą w ciągu ostatnich dni. Miała ciągłe problemy z organizacją sobie czasu. Obijała się o ludzi. Dostawała szału, ponieważ dziś miała jeden z najważniejszych wykładów, a wszystko wskazywało na to, że znowu się spóźni. Wiatr rozwiewał jej długie włosy, które pod wpływem prędkości strasznie się poplątały. Pech chciał, że nie zdążyła wyminąć wysokiego jak brzoza mężczyzny, który szedł w przeciwnym kierunku niż ona i wpadła na niego. Rzeczy z jej torebki wysypały się i rozleciały po całej ulicy. Szybko zaczęła je zbierać, a przy tym klęła jak szewc. Brunet pomógł jej i gdy podawał kosmetyki dziewczyny ona ujrzała jego oczy, które były koloru niebieskiego. Nie mogła przestać w nie patrzeć. Urzekły ją. Gdy uświadomiła sobie, że za pięć minut musi być na zajęciach, czym prędzej wstała i nie oglądając się za siebie uciekła. Nie zauważyła jednak, że portfel poleciał dużo dalej i nikt go nie zauważył. Dopiero po chwili Kurek podniósł go z ziemi. Tym sposobem dowiedział się jak nieznajoma ma na imię i nazwisko, gdzie mieszka i uczy się. Jednym słowem od tego momentu byli sobie przeznaczeni.

- Majka – kobieta usłyszała za sobą głos chłopaka i podskoczyła ze strachu.

Jej własne myśli tak ją zajęły, że nie usłyszała nawet jak Bartek wchodzi.

- Zamyśliłam się – powiedziała z uśmiechem.

- Zauważyłem, a o czym myślałaś? – spytał chłopak

- A o niczym takim. Jak ja dziś zmokłam – odpowiedziała Majka.

- I wreszcie skorzystałaś z moich kluczy – zaśmiał się chłopak.

- Nie miałam wyjścia, a dodatkowo lubię Twoje koszule – stwierdziła brunetka

 Zjedli razem danie przygotowane przez dziewczynę, która posiadała duży talent kulinarny. Jak to się mówi prawdziwy kucharz umie zrobić coś z niczego.  Ciemnooka siedziała obok Kurka i słuchała jego wspomnień z Mistrzostw Świata. Głos chłopaka był dla niej najwspanialszym dźwiękiem. Gdy tylko było jej źle wybierała numer siatkarza i wszystko było w porządku. To z nim chciała spędzić życie, a nie ze sztywnym prawnikiem, który będzie ją utrzymywał, bo przecież nikt nie pozwoli pracować jej jako dziennikarka. Wszystko szło nie tak jak trzeba, a przecież nigdy nie sprawiała rodzicom problemów, robiła to co chcieli, chodziła tam gdzie chcieli i spotykała się z ludźmi, których oni tolerowali. A mimo tego wszystkiego nie może być z kimś kto jest jej drugą połówką jabłka. To wszystko było dla niej tak nie zrozumiałe, że aż nie wiarygodne.

- Majka, czy ty mnie w ogóle słuchasz? – spytał Kurek wyraźnie zirytowany totalnym brakiem zainteresowania ze strony dziewczyny.

- Przepraszam, ale znowu się zamyśliłam – odpowiedziała.

- Tyle to ja wiem. Ehhh, powiedz mi o czym tak myślisz.

- O szkole – skłamała szybko.

- Yhym. Mówiłem, że musimy pojechać do moich rodziców – powiedział.

- Jak musisz to je… Że jak to my?

- Normalnie. Ty i ja to my, no nie?

- Kurek, nie rób ze mnie kretynki. Tylko jak ty to sobie wyobrażasz?

- Normalnie. Moi rodzice wiedza, że kogoś mam i domagają się ciebie poznać.

- Ale…

- Jakie znowu, ‘ale’. Majka, proszę cię to się już nudne robi, takie ukrywanie się. Pora z tym skończyć.

- Wiesz, że nie mogę. Wiesz jak to się wszystko kończy. Zawsze tak samo.

- Czyli mamy być zawsze tym drugim? A może za rok powiesz mi, że wychodzisz za tego całego prawnika?

- Bartek, proszę. Proszę cię o cierpliwość.

 Chłopak spojrzał na nią i zauważył zupełnie zagubioną dziewczynę, która nie radzi sobie ze swoim życiem i uczuciami. Odniósł wrażenie, że to wszystko ją przerasta jakby była za mała na ten problem, który nagle wyrósł. Każde ich spotkanie wyglądało tak samo. W jego mieszkaniu. Zupełnie mu to nie przeszkadzało, ale chciałby się pochwalić światu, że jest szczęśliwy, że on też kogoś ma. Jego koledzy z drużyny na każdą imprezę przychodzą z kimś, a on zawsze sam i zawsze musi spławiać te natrętne dziewczyny, które nie dawały mu żyć. Przytulił brunetkę mocno do siebie i pocałował w czoło. Oni nie potrzebowali wielkich gestów, aby wiedzieć, że należą do siebie. Chociaż Bartek nigdy nie ukrywał, że gdyby Majka zaproponowała mu noszenie symbolicznej srebrnej obrączki nie wahałby się ani chwili, a dodatkowo był by to jakiś znak, że nie muszą się ukrywać. Spojrzał na ukochaną. Siedziała wtulona w jego tors z zamkniętymi oczami. Wyglądała bardzo niewinnie i pięknie.

- Ja już będę szła. Muszę wejść jeszcze do Blanki. Obiecałam jej. Przecież ten jej mąż ją strasznie ogranicza i w zasadzie toleruje tylko mnie – powiedziała Majka i poszła do łazienki, aby przebrać się w swoje ubrania, które już wyschły.

 Szybko ubrała się. Cieszyła się na wizytę u Blanki. To była jedyna osoba, która wiedziała o jej związku z Bartkiem i chyba w duchu bardzo im kibicowała. Brunetka pożegnała się z Bartkiem i wyszła z domu. Nie chciała, żeby ją odwoził. Musiała przemyśleć ten obiad z jego rodzicami. W sumie nie miała się czemu dziwić. Jednak coś ją martwiło. Sama nie wiedziała co. Do mieszkania kuzynki było nie daleko więc w ciągu kilku minut była na miejscu. Zadzwoniła dzwonkiem do drzwi i czekała, aż ktoś jej otworzy. Po chwili ujrzała swoją ukochaną Blankę. Pocałowała dziewczynę w policzek i zabrała z jej rąk małego Oskara, który skradł jej całe serce. Majka nigdy nie widziała śliczniejszego dziecka niż ten kilku miesięczny chłopczyk. To ona była jego matką chrzestną. Cały czas zastanawiała się jak Blanka może kochać ojca chłopca. Ten człowiek nie był ani kochającym mężem czy też tatusiem za którego uważała go jego żona. Całymi dniami go nie było w domu, bo rzekomo był w pracy i zarabiał na dom, a cała reszta spoczywała na ramionach Blanki.

- Twojego męża nie ma? – spytała Majka z wyczuwalną ironią w głosie.

- Nie ma. W pracy jest.

- O zapewne – powiedziała cicho brunetka.

- On zarabia na mnie i Oskara. Kocha nas.

 Panna Nowicka spojrzała na swoją kuzynkę jak na kosmitkę i nie skomentowała tego. Nigdy jeszcze nie widziała tak zapatrzonej we własnego mężczyznę kobiety. Jacek – tak miał na imię mąż Blanki – nie pozwalał swojej żonie nigdzie wychodzić. To ona całe dnie spędzała w domu, a on nie wiadomo gdzie. Dziewczyn na każde zakupy zabierała ze sobą syna, o babskim wieczorze u jakiejś koleżanki nie było mowy. Z resztą warto zauważyć, że jedyną osobą, którą odwiedzała Blankę i nie była to jej mama czy tata była właśnie Majka. To wszystko było dla niej chore.  Wiedziała, że one obie tkwią w jakiś dziwnych związkach. Zasadnicza różnica polegała na tym, że Majka kochała i była kochana, a u Blanki była to miłość jednostronna.

- A jak u ciebie i Bartka?

- Bez zmian.

- To znaczy?

- Dalej się ukrywamy jak Romeo i Julia, a dodatkowo on chce mnie przedstawić swoim rodzicom.

- To źle? – spytała zdziwiona Blanka.

- A dobrze?

- Słuchaj kochacie się. Może to pierwszy krok do waszego szczęście – widząc, że kuzynka chce coś dodać natychmiast powiedziała – tak wiem twoi rodzice nie chcą słyszeć o nikim innym tylko o prawniku.

- Sama widzisz. Nie powinnam poznać jego rodziców.

- Powinnaś. Jeśli go kochasz, to powinnaś.

Dalej nie wracały do tego tematu. Majka skupiła się na Oskarze i praktycznie cały czas spędziła bawiąc się z nim i rozmawiając z Blanką.