Rozdział 1 - "Życie nie jest lepsze ani gorsze od naszych marzeń, jest tylko zupełnie inne. "

 Nie można w życiu mieć wszystkiego. Jednak do takich wniosków zazwyczaj dochodzimy za późno, kiedy straciliśmy coś, bez czego nie umieliśmy żyć, co było naszym tlenem, sensem istnieniem. Jednak nie brakuje tych, którzy próbują osiągnąć każdą rzecz, o której zamarzą. Jeśli myślimy o rzeczach materialnych to przecież posiadanie domu z basenem nie wyklucza również zakupu najnowszego modelu samochodu, za którym każdy sąsiad będzie wypatrywał oczu z nieukrywaną zazdrością. Jednak bywa tak w życiu, że nagle wszystko się wali i niby mieliśmy wszystko, a nie mamy już nic albo wydawało się nam, że nic nie brakowało nam do szczęścia, a po jednej tragedii okazuje się, że brakowało najważniejszego pierwiastka, jakim jest bliska osoba.

 Pewna kobieta i pewien mężczyzna patrzyli z góry na swoje dzieci i wnuczki. Ich córka zmieniła się tak bardzo, że zastanawiali się gdzie podziała się ta rezolutna dziewczyna, która uwielbiała się śmiać i marzyła o księciu z bajki. Nagle stała się zimną panią prawnik i żoną szanowanego lekarza oraz matką. Kiwali z dezaprobatą. Wiedzieli, że nie tak miało być. Przez cały czas wychowali ją w duchu miłości. Wpajali jej, że najważniejsza jest rodzina, a wszystko inne to jedynie błahy dodatek, który raz jest, a raz nie ma. Jednak nie zauważyli, kiedy zboczyła ze wskazywanej trasy i stała się kimś obcym. Gdy poznała zamożnego młodego lekarza i zaczęła obracać się w wyższych strefach pierwsze skrzypce zaczęły grać u niej pieniądze oraz pozycja, jaką zajmowała. W taki, a nie inny sposób wychowywała swoją jedyna córkę, która tylko dzięki ukochanej babci nie stała się młodszą kopią swojej rodzicielki. To właśnie dziadkom zawdzięczała pokazanie piękna świata i tego, co najważniejsze. Mimo wszystkiego posłusznie spełniała każde życzenie rodziców. Jeździła na masę dodatkowych zajęć, a także spotykała się z ludźmi, których jej rodzice akceptowali. Dopiero po skończeniu liceum zbuntowała się i nie została ani lekarzem, czy też prawnikiem. Zaczęła studiować dziennikarstwo, które wykłóciła sobie, ale czuła, że w kwestii jej zamąż pójścia nie będzie miała szans przebicia i dlatego żyła chwilą. Cieszyła się każdym dniem, promieniem słonecznym, a nawet ulewą, która leciała z nieba. To wszystko było dla niej bardzo ważne i wiedziała, że kiedyś zmuszona będzie się z tym rozstać i stać się kobietą poważną tak jak wymagają tego rodzice.

 Para, która przyglądała się z góry posiadała jeszcze syna, który był zupełnym przeciwieństwem swojej siostry. Uważał, że może być biedny, ale jednocześnie będzie najbogatszy, bo zawsze obok niego będą ludzie, którzy go kochają. W tym samym duchu razem ze swoją żoną wychowywał jedyną córkę. Była ona kilka lat starsza od swojej kuzynki, ale rozumiała się z nią w miarę dobrze i czasami spotykały się na kobiecych ploteczkach. Zawsze, gdy spacerowała w słoneczny dzień po mieście promienie wielkiej gwiazdy, odbijały się od jej obrączki noszonej z dumą na prawej ręce na serdecznym palcu. Była zakochana, czyli silna. Mogła góry przenosić. Jej ojciec wyprawił jej prawdziwie bajeczne wesele, a potem poprowadził swoją jedynaczkę do ołtarza nie kryjąc przy tym dumy. Należała do grona kobiet szalonych i romantycznych. Każda rocznica była uświęcona zupełnie innym pomysłem, ale każdy był zawsze bardzo oryginalny. Niestety zakochana, czyli silna nie zawsze znaczy trzeźwo patrząca i widząca to, co trzeba. Miłość osłabiła jej zdolność widzenia i niestety nie zauważała jak bardzo negatywnym człowiekiem jest jej mąż. Uważała go za najwspanialszego człowieka świata i nawet długie monologi jej kuzynki, bo dialogami nie można było tego nazwać niebyły w stanie jej zrzucić z nosa różowych okularów, które nosiła.

 Małżeństwo spojrzało na siebie z uśmiechem i pokiwali głowami. Mimo wszystkich wad ich rodzina byłaudana. I towarzyszyli jej do tego momentu dopóki mogli, od teraz musieli trzymać się z daleka i nie mieli teraz możliwości szeptania na ucho wnuczkom tego, co mają robić. Teraz to one musiały zacząć żyć samodzielnie. Oni, jako ich starsi stróżowie mogli spokojnie odpoczywać po ciężkim, lecz nie koniecznie łatwym życiu. Ale przecież w życiu nie można mieć wszystkiego.

Kolejni zawodnicy PGE Skry Bełchatów powoli schodzili się po ciężkim treningu do szatni. Pomiędzy nimi panowała dziwna cisza. Każdy z nich jeszcze raz analizował w myślach wszystkie błędy, które popełnił na tegorocznych Mistrzostwach Świata i które kosztowały całą reprezentację klęską już w II fazie Mistrzostw. Nie ma, co się oszukiwać. Zarówno zawodnicy, cały sztab szkoleniowy, ale przede wszystkim kibicie liczyli na medale. W końcu polska reprezentacja Mężczyzn w piłce siatkowej już nie raz pokazywała, na co ich stać… tylko, że na tegorocznej międzynarodowej imprezie zawiódł jeden z elementów, a potem niczym reakcja łańcuchowa sypała się dalsza gra. Tylko, ze teraz każdy z nich powinien jak najszybciej o tym zapomnieć. Przecież nie zawsze wszystko jest tak jakbyśmy tego wszyscy oczekiwali, czasem los płata nam jakiś figle, tylko po to żeby w przyszłości wynagrodzić nam to z nawiązką. Tak, więc może Polacy nie mieli być Mistrzami Świata, może ich przeznaczeniem jest podium Igrzysk Olimpijskich w Londynie. Kto wie, na świecie są przecież taki erzeczy, które się nawet przedstawicielom FIVB nie śniły…
Wysoki, młody szatyn z lekkim uśmiechem na ustach zapiął zamek od swojej torby treningowej. Dzisiaj znowu miał się z nią spotkać. Nic innego nie zaprzątało Jego myśli, jak jej znajoma sylwetka. Zakochał się, tak Bartosz Kurek po raz pierwszy w życiu tak naprawdę się zakochał. Wszystkie znaki na niebie i ziemi kojarzyły mu się z Majką. Widział ją za każdym razem, gdy chociaż na chwilę przymykał powieki, a każda minuta bez niej wydawała mu się czasem straconym. Można by powiedzieć, że ta ich miłość wygląda jak z jakieś bajki. Jednak niekoniecznie. W każdym nawet najpiękniejszym scenariuszu zawsze musi być jakieś, ‘ale’, w tym przypadku również. Kochali się? Oczywiście. Nie widzieli za sobą świata? Jak to zakochani? W swoich ramionach z przyjemnością spędziliby całe życie? Bez dwóch zdań. Dlaczego więc do cholery, musieli ukrywać się ze swoim uczuciem przed jej rodzicami? Rozumiał Majka była jedynaczką, kochaną córką swoich rodziców, którzy chcieli dla niej jak najlepiej, ale dlaczego oni mieli decydować o jej związkach? Przecież była dorosła, a Bartek jak najbardziej był dobrym kandydatem na przyszłego męża i zięcia. W czym siatkarz mógłby być gorszy od jakiegoś lekarza lub prawnika? Mógł przecież zapewnić Mai wszystko, czego tylko by potrzebowała, a przy tym wszystkim darzyłby ją wielką, bezwarunkową miłością. Poza tym ona też go kochała, na każdym kroku zapewniała go o swojej miłości. I chociaż czasem całą ta sytuacja z potajemnymi spotkaniami wyraźnie go irytowała to jednak zgadzał się na to. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że bycie w takim związku wiąże się z ogromnymi konsekwencjami, jednak jeszcze większe skutki wyniknęłyby gdyby ją stracił. Przecież ją kochał… kochał ją jak nikogo innego na świecie.
- Bartek – z zamyślenia wyrwał go znajomy głos przyjaciela
Bąku – jak to żartobliwie lubił nazywać Michała Bąkiewicza, Kurek – stał oparty o swoją szafkę i z ogromnym zaciekawieniem przypatrywał się poczynaniom Szatyna.
- A ty, co szczerzysz się do tej torby, jak mysz do sera? – na twarzy Michała pojawił się delikatny uśmiech.
Bąkiewicza był starszy od przyjaciela. Jednak pomimo wieku i doświadczenia w stosunkach damsko-męskich nadal był samotnym strzelcem. Czasem zdawało mu się, ze być może spowodowane to było jego wygórowanymi wymaganiami, no, bo przecież znalezienie kobiety, która nie tylko ‘ładnie by wyglądała’, ale przede byłaby inteligenta, spontaniczna, romantyczna i ceniłaby swoją wartość,  w dzisiejszych czasach, gdzie na każdym kroku można spotkać się wszech ogarniającym nas plastikiem, jest iście syzyfowym zajęciem. No dobrze, może trochę wyolbrzymiał tą całą sprawę, ale nie mniej jednak prawda była taka, że Michał miał już prawie trzydziestkę na karku, a mimo to każdy poranek, wieczór i noc spędzał samotnie. Jeszcze nie znalazł Kobiety, która w pełni zawładnęłaby całym jego sercem i umyłem. Ale mimo wszystko wierzył, że już niedługo i jego dosięgnie strzała Kupidyna, która w jego sytuacji byłaby ciutnie zbawieniem. Brakowało mu kogoś, z kim mógłby dzielić swoje życie. Pragnął poznać miłości w najpiękniejszej jej postaci, z każdym nawet najmniejszym jej szczegółem. W duszy był przecież romantykiem. Takim pełnym ciepła i uczucia Dużym Mężczyzną, który chciałaby stać się dla kogoś wsparciem, a jego ramiona niczym bezpieczna przytań uchroniłby ukochaną osobę przed każdym niebezpieczeństwem.
- A czy musi być jakiś powód? – Bartek zmierzył przyjaciela wzrokiem
Brunet lekko pokręcił głową odpędzając od siebie natrętne myśli.
- Nie no w sumie to nie musi. Tak z czystej ciekawości zapytałem. Jesteś samochodem czy piechotą?
- Samochodem, a co? Pewnie chcesz znaleźć frajera, który przetransportuje twoje szanowne cztery litery pod sam dom, tak? – w całym pomieszczeniu dało się słyszeć radosny śmiech Kurka
- Wcale, ze nie – Michał mimowolnie odwzajemnił gest – Miałem nadzieję, że może jednak postanowiłeś przyjść na trening z buta. Wpadlibyśmy na chwilę do mnie, ja zostawiłbym tylko samochód pod blokiem i poszlibyśmy na jakieś piwo czy bilard. Odkąd wróciliśmy z Włoch, jeszcze nigdzie nie wychodziliśmy, a ja już mam serdecznie dosyć tych durnych filmów w telewizji.
Bartek lekko pokiwał głową.
- Ja dzisiaj odpadam. Śpieszę się a po za tym tobie potrzebna jest jakaś baba, a nie moje towarzystwo.
- Tylko na początku ta baba musi być. – Bąkiewicz westchnął lekko
- Przecież spotykałeś się ostatnio z Kają? I co, nie wyszło?
Brunet zaśmiał się cynicznie.
- Nawet nie mów. Kolejna zapatrzona w siebie, pusta lalka. Co z tego, że z zewnątrz ładna, jak w środku same powietrze.
Śmiech Kurka zwrócił uwagę reszty zawodników przebywających w szatni.
- Może po prostu za wysoko stawiasz poprzeczkę? – Szatyn przerzucił przez ramię swoją torbę – No, a co do tego wspólnego piwa, to może w niedzielę? Co ty na to?
Bąkiewicz z uśmiechem lekko kiwnął głową na znak zgody.
- Dobre i to…