Rozdział 18 – „Wciąż jesteś tak blisko czy tego chcę, czy nie. Wierzę, że jeszcze spotkamy się, spotkamy się. W kolejnym życiu odnajdę Cię”

Maja, siedziała w swoim pokoju i płakała. W rękach trzymała zdjęcie USG, które zostało jej zrobione kilka godzin temu. Miała zostać mamą. Osoba, która ma być odpowiedzialna za czyjeś życie. Ona sama zmarnowała swoje, więc jak mogła kierować życiem swojego dziecka. Dodatkowo z człowiekiem, którego nie kochała. Nie mogła tego zrozumieć i nie wiedziała czemu to wszystko spotyka ją. Przecież i tak ma cierpieć za swoją uległość wobec rodziców, a dodatkowo teraz ma jeszcze przez nią cierpieć jej dziecko. Wystukała dobrze jej znany dziewięciocyfrowy numer na swojej klawiaturze. Wiedziała, że nie ma prawa ukrywać przed nim faktu, że spodziewa się jego dziecka. Czekała dłuższą chwilę na połączenie, aż usłyszała, że „Abonent jest czasowo niedostępny.”  W sumie nie spodziewała się innej odpowiedzi. Zraniła go, zabiła od środka, a teraz chce mu od tak po prostu powiedzieć, że spodziewa się jego potomka.  

Zdenerwowana i zapłakana zabrała swoją torbę z biurka i wybiegła z domu. Wsiadła do auta. Nie wiedziała jak będzie prowadzić mając w domu karuzelę. Musiała znaleźć się u Michała. Tylko on mógł jej pomóc i uratować jej dziecko przed nią samą. Co chwila ocierała łzy płynące z jej oczy. Nie miała pojęcia jak dojechała bezpiecznie pod blok Michała. Wysiadła z auta i pobiegła na piętro gdzie mieszkał siatkarz. Zapukała do drzwi. Nie musiała długo czekać. Bąkiewicz otworzył. Nie ukrywał zdziwienia i wściekłości. Z jego oczu w stronę dziewczyny leciały gromy. W końcu zraniła jego przyjaciela.

- A ty czego tu szukasz? – spytał.

- Mogę wejść? – spytała czując, że zaraz straci kontakt z rzeczywistością.

- Po co? – warknął.

- Muszę z tobą porozmawiać – powiedziała szeptem i oparła się o ścianę.

Michał wystraszył się, że dziewczyna zaraz zemdleję i wprowadził ją do mieszkania, a następnie posadził na kanapie. Jego mina nie uległa zmianie. Dalej nie wiedział czego ta dziewczyna może chcieć od niego i czego tu szuka. Powinna raz na zawsze zniknąć z życia jego oraz jego przyjaciela, który właśnie od wczoraj klimatyzował się w Maceracie Wymógł na władzach klubu zgodę na sześciomiesięczne wypożyczenie do Włoch. Musiał zmienić otoczenie, ludzi, którzy go otaczali. Cały Bełchatów kojarzył mu się  z nią. Z tą, która go zraniła. Chciał nabrać do tego wszystkiego dystansu.

- Więc, czego tu szukasz? – spytał niemiło Michał.

- Potrzebuje numer do Bartka – odpowiedziała, ale nie spojrzała na bruneta.

- Po co? Mało mu w życiu namieszałaś?!

- To nie moja wina. Ty nie masz prawa mnie osądzać. Sam romansujesz z kobietą, która ma rodzinę, więc jesteś ostatnią osobą, która ma prawo mnie osądzać!

- Przestań pieprzyć! Bartek, wyleciał do Włoch. Nie wróci zbyt szybko. Załamał się po tym co mu zrobiłaś, a teraz masz czelność jeszcze przychodzić mi tutaj i prosić o jego numer? Za kogo ty się masz?

- Ciekawe czy byłbyś taki mądry mając takich rodziców jak ja!

- A to twoi rodzice za ciebie decydują? To oni powiedzieli tak temu całemu adwokatowi?!

- A co ty możesz wiedzieć o mnie i o moim życiu i o moich uczuciach? Nic! Jedno wielki nic! – Maja podniosła się z kanapy i to był błąd od razu znalazła się na niej ponownie.

- Przestań udawać załamaną i nie mdlej mi tutaj dla pokazu, bo numeru Kurka i tak ci nie dam! – krzyknął Bąkiewicz.

- Idioto, ja jestem w ciąży z Bartkiem. Tylko po to mi ten przeklęty numer!

- W ciąży? Żartujesz sobie?! Ilu facetów miałaś kiedy byłaś z Barkiem? No ilu?! – Michał wyśmiał Majkę.

W oczach dziewczyny pojawiły się łzy. On traktował ją jak pierwszą lepszą z brzegu. Podeszła do niego i ostatkami sił uderzyła go w policzek.

- I wiesz co Bąkiewicz? Może i traktowałbyś Blankę lepiej niż Jacek, ale to przez ciebie moje dziecko będzie wychowywało się bez ojca – powiedziała dziewczyna i wolnym krokiem wyszła z mieszkania Michała, a następnie skryła się w pomieszczeniu obok, które dostała od dziadków.  

W głowie miała karuzelę. Nie wiedziała co ma robić. Numer Bartka nie odpowiadał, a dodatkowo do jego mieszkania nie miała po co iść, ponieważ go tam nie było. Wyniósł się do Włoch. Miała ochotę rzucać wszystkim czym popadnie. Nie była jednak w stanie podnieść ręki. Siedziała na podłodze w grubej zimowej kurtce i płakała. Nagle zaczął dzwonić jej telefon. Zmusiła się do odebrania go.

- Słucham? – jej głos drżał.

- Maja, co się z tobą działo. Czemu się tak długo nie odzywałaś? – w głosie Blanki dało się odczuć ulgę gdy usłyszała głos kuzynki.

- Blanka ja straciłam Bartka. Na zawsze – wyszeptała do telefonu.

Maja czuła, że może i kuzynka będzie na nią wściekła, ale nigdy nie zostawi jej w potrzebie. Była jej przyjaciółką. Mogła do niej zadzwonić nawet o pierwszej w nocy, a Blanka i tak wysłuchałaby jej i nigdy nie wypomniała tego, że przez nią nie przespała nocy.

- Wiem. Michał mówił, ale nie chciał powiedzieć dlaczego Bartek wyjechał do Włoch.

- Wychodzę, a w zasadzie powinnam wyjść za Piotrka, ale chyba nie mogę.

- Czemu?

- Jestem w ciąży z Bartkiem. Blanka, przyjdź proszę do bloku gdzie mieszka Michał i wejdź na to samo piętro tylko nie pukaj do jego drzwi, a do tych obok. Tam jestem – Maja rozłączyła się.

Nie minęło pięć minut gdy usłyszała pukanie do drzwi. Otworzyła je i od razu utonęła w ramionach kuzynki. Jej ciało drżało, a po policzkach spływały łzy.

- A co z Oskarkiem? – spytała Maja, widząc, że kuzynka jest sama.

- Został z sąsiadką.

- A Jacek?

- Znowu w delegacji – odpowiedziała Blanka.

- Co ja mam robić? Nie kocham Piotrka, kocham Bartka i nasze dziecko, ale nie mogę z nim się skontaktować. Michał powiedział, że nie da mi jego numeru – Maja, celowo nie powiedziała kuzynce o tym jak została potraktowana.

- Kochanie, musisz powiedzieć swoim rodzicom, że ten ślub nie ma sensu.

- Boje się.

- Pojadę tam z tobą chcesz? Musisz to załatwić od razu. W tym momencie, bo później będzie jeszcze gorzej. Rozumiesz?

Szatynka pokiwała twierdząco głową i razem z Blanką wyszły z jej mieszkania. To starsza z dziewczyn prowadziła auto, ponieważ Maja nie była w stanie. Po pół godzinie drogi dojechały na miejsce. Przyszła mama była jeszcze bardziej blada niż gdy kłóciła się z Michałem. To, że nie powiedziała Blance jak Michał ją określił miało na celu pokazać mu, że ona nie zamierza niszczyć mu marzeń tak jak on to zrobił z nią, a dodatkowo nie chciała, żeby nagle kuzynka zaczęła traktować siatkarza oschlej. Dziewczyny weszły do domu. Na nieszczęście albo i na szczęście w salonie siedzieli rodzice Majki, Piotrek oraz jego rodzice.

- Maja, jak ty wyglądasz? Co się dzieje – mama dziewczyny była przerażona.

- Musze wam coś powiedzieć – powiedziała Maja po dłuższej chwili ciszy, ciepła ręka Blanki, która trzymała jej dłoń dodawała jej otuchy i wiary.

- Co takiego? – spytał jej ojciec.

- Jestem w ciąży – czekoladowe tęczówki dziewczyny uciekały od spojrzenia wszystkich zgromadzonych.

Bała się. Po prostu się bała, a przecież wiedziała jak to wszystko się skończy, a mimo to była przerażona tym co się nagle stało z jej życiem. Przecież jeszcze nie dawno myślała, że gorzej być nie może, a tu się okazuje, że jednak wpadła w przepaść z której nigdy nie wyjdzie.

- Piotrek, nic nie mówiłeś nam o tym – powiedziała Luiza Korzecka.

- Bo to nie Piotrek jest ojcem dziecka. I całe szczęście – warknęła Maja.

Nie wiedziała czemu, ale gdy usłyszała, że to Piotr jest ojcem jej dziecka coś w niej zapłonęło. Karuzela w głowie się skończyła, i przestała się bać. Wiedziała, że nie może pozwolić na to aby ojcem jej maleństwa został ten bezwzględny i dbający tylko o swoje dobre imię człowiek.

- Majka co ty wygadujesz?! Jak to nie Piotrek?! W takim razie kto?! – jej mama straciła panowanie nad sobą.

- Osoba, którą kochałam i którą przez was i wasze chore poglądy straciłam. To on jest ojcem tego dziecka!

- Spokojnie – głos zabrał pan Korzecki. – Myślę, że wszystkim nam zależy na tym aby nasze rodziny się połączyły. To, że Maja popełniła jeden błąd nie znaczy, że to nie może się spełnić. Myślę, że Piotr zaakceptuje to dziecko jak swoje własne. Da mu nazwisko, ale nigdy nie będzie miało ono prawa do spadku po rodzicach.

- Pan chyba żartuje tak?! Moje dziecko ma mieć takiego ojca?! I na dodatek nie mieć żadnych praw? Kim pan jest żeby tak twierdzić? No pytam się kim? Nie będzie żadnego ślub! Wyprowadzam się – powiedziała dziewczyna i poszła na górę w towarzystwie Blanki.

Obie dziewczyny uwijały się najszybciej jak mogły z pakowaniem wszystkich rzeczy. Blanka zajęła się ubraniami, a Maja wszelkimi kosztownościami i oszczędnościami, które trzymała w domu. Wiedziała, że teraz te pieniądze będą jej najbardziej potrzebne. Teraz jest czas na to, aby je wydać na coś słusznego. Na ubrania dla dziecka. Ani przez moment nie przeszła jej myśl o usunięciu czy oddaniu dziecka do adopcji. To był owoc miłości jej i Bartka. Obiecała sobie, że gdy maleństwo będzie już dużo rozumiało opowie mu jak była głupia i dlaczego nie ma z nimi Bartka. Podejrzewała, że dziecko zacznie ją za to nienawidzić, ale gorzej byłoby gdyby przystała na jakże ‘cudowną’ propozycję pana Korzeckiego.