Rozdział 13 – „Nawet ja smutek w sobie mam. Gdy już zgasną światła, zniknie magia, pragnę byś przytulił mnie i ukoił lęk.

Majka uśmiechając się niepewnie postawiła przed mamą Bartka filiżankę z kawą. Już sam fakt, że rodzice Szatyna ‘nakryli’ ich w dość jednoznacznej sytuacji, kiedy to dziewczyna przechadzała się po mieszaniu ich syna jedynie w jego koszulce, sprawiał, że brunetka czuła się niezwykle zażenowana i skrępowana w towarzystwie państwa Kurek.
- Tak w ogóle to co Was sprowadza do Bełchatowa?
- Nic nadzwyczajnego po prostu chcieliśmy zrobić ci niespodziankę, ale najwyraźniej przyszliśmy nie w porę. – na twarzy ojca chłopaka pojawił się szeroki uśmiech
- Mogliście przynajmniej zadzwonić to jakoś bym się przygotował, poszedł na zakupy, posprzątał mieszkanie.
Maja usiadła na krześle obok Bartka poczym nerwowo ściskając dłonie pod stołem z uwagą przysłuchiwała się całej rozmowie. W obawie, że powie coś nieodpowiedniego, wolała w ogóle się nie odzywać. Uspokoiła się dopiero wtedy, kiedy poczuła ciepłe dłonie Bartka na swoich. Na jej twarzy mimowolnie pojawił się uśmiech.
- Cieszymy się, że w końcu mogliśmy cię poznać, Maju. Bartuś tak dużo nam o tobie opowiadał.
- Oj mamo, dobra tam.
- Ale taka prawda. – kobieta z czułością przyjrzała się swojemu synowi – Jeszcze nigdy wcześniej nie widziałam, aby tak bardzo zależało mu na jakieś dziewczynie. Musisz być po prostu wyjątkowa.
- Jest wyjątkowa, ale dobra skończmy temat o mnie, lepiej powiedzcie jak tam w domu, jak Młody?
Ojciec Bartka z uśmiechem lekko pokręcił głową.
- Moglibyście oboje znaleźć trochę więcej czasu i wpaść na kilka dni do nas do Nysy. Maja poznałaby trochę naszą okolicę, a tobie samemu też przydałby się porządny wypoczynek, jak tak dalej pójdzie to sam siebie wykończysz synu.
- Już nie wybiegaj tak daleko w przyszłość tato. – po całym pomieszczeniu rozległ się wesoły śmiech szatyna – Aż w tak słabej formie to ja nie jestem. A poza tym kto jak kto, ale ty powinieneś wiedzieć, że mam pewne zobowiązania względem klubu i muszę się z nich wywiązać.
- Uparty jak osioł. – mężczyzna westchnął głośno – Ale masz to po mamie.
- Słucham? O nie mój drogi, to zawsze ty musiałeś postawić na swoim i podważałeś moje zdanie. Dopiero kiedy okazywało się, że ja miałam rację spuszczałeś głowę i przepraszałeś. – kobieta z dezaprobata pokręciła głową, jednak już po chwili nie mogła powstrzymać uśmiechu – Ale i tak ja długo nie umiałam się na niego gniewać. – zwróciła się w kierunku Majki– To chyba przez te jego oczy. Po prostu nie sposób nie wybaczyć patrząc się w te jego tęczówki.
- To chyba jest dziedziczne. – brunetka z uśmiechem spojrzała na swojego chłopaka
Bartek zaśmiał się radośnie delikatnie muskając wargami policzek swojej dziewczyny.
- Maju musisz koniecznie przyjechać do nas ze swoimi rodzicami, w końcu najprawdopodobniej będziemy rodziną, więc najwyższy czas się zapoznać. – po całym ciele Majki przeszedł nieprzyjemny dreszcz
- Tak ma Pan rację i na pewno przekaże zaproszenie moim rodzicom. – brunetka czując pod powiekami kropelki łez postanowiła jak najszybciej ‘ewakuować się’ do innego pomieszczenia – To może w takim razie ja pójdę do kuchni i przygotuję coś do jedzenia. Na pewno państwo po podróży mają ochotę na jakiś ciepły posiłek.
Majka nie czekając na żadną odpowiedź wstała do stołu i szybkim krokiem udała się w stronę kuchni. Łapiąc głębsze oddechy oparła dłonie o blat kuchennej szafki. Gdyby tylko rodzice Bartka dowiedzieli się jak naprawdę wygląda ich wspólne życie, za pewne od razu kazaliby synowi poszukać sobie innej wybranki serca. I w sumie mieliby rację. Maja i tak miała już ogromne wyrzuty sumienia, że tyle razy przez brak asertywności przystawała na wolę swoich rodziców i pozwoliła tym samym, aby Piotrek na dobre zadomowił się w jej życiu. Tylko patrzeć jak młody Korzecki pewnego dnia podczas wspólnej kolacji po prosi ją o rękę, a Maja nie była pewna czy znalazłaby w sobie na tyle odwagi i siły aby w obecności swoich rodziców tak po prostu mu odmówić. Kochała Bartka i wiedziała, że jest jedynym mężczyzną, któremu oddała swoje serce, ale z drugiej strony doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że jej rodzice nigdy nie zaakceptowaliby Kurka jako swojego zięcia. To nie była dobra partia dla ich córki. Matka dziewczyny pewnie od razu wyśmiałaby ten ich niby-związek, a ojciec stanowczo przeciwstawiłby się jakimkolwiek kontaktom Mai z Bartkiem. Tłumacząc się dobrem własnego dziecka zmusiliby ją do wyjścia za mąż za Piotrka, a jej uczucia nie miałaby tu żadnego znaczenia. Tak po prostu było zaplanowane i chociaż Majka próbowałaby wszystkich sposobów to prędzej czy później i tak nie znalazłaby już ucieczki przed niechcianym małżeństwem. I tego właśnie się bała. Nie chodziło jej tylko o siebie, ale przede wszystkim o Bartka. Nie znosiłaby bólu, który wypisany byłby w jego błękitne tęczówki.
- Kochanie – dziewczyna słysząc za sobą głos szatyna wierzchem dłoni wytarła kropelki łez, które wydostając się spod powiek wolno toczyły się po jej zaróżowionych policzkach – Coś się stało? – nie mogła go oszukać, Bartek zawsze umiał ją rozszyfrować – Czemu płakałaś? Maja?
- Nie zasługuje na ciebie Bartuś. – brunetka lekko pokręciła głową
- Co ty za głupoty wygadujesz, Majka? – Kurek mocno przytulił ją do siebie – Nie pozwalam ci tak nawet myśleć.
- Ale to prawda Bartek, ja…
Siatkarz delikatnie ujął jej twarz w swoje dłonie, zmuszając tym samym brunetkę do spojrzenia w jego tęczówki.
- Kocham Cię Majka, słyszysz? – jego malinowe wargi musnęły jej odsłonięte czoło – Kocham cię jak wariat i nic tego nie zmieni
Dziewczyna uśmiechnęła się delikatnie przez łzy. ‘Zamknięta’ w silnym uścisku Kurka, Maja czuła się bezpieczna, a w duchu modliła się aby ta chwila trwała w nieskończoność…
 
TYMCZASEM NA DRUGIM KRAŃCU BEŁCHATOWA
Blanka trzymając w dłoniach kubek z ciepłą herbatą beznamiętnie wpatrywała się w widok za oknem. Oskarek spał grzecznie w swoim łóżeczku, a Jacek jak zwykle został po godzinach w pracy. W sumie brunetka cieszyła się z danej jej chwili samotności. Miała bardzo wiele spraw do przemyślenia i nie ukrywała, że główną rolę w tym wszystkim odgrywał Michał. To co miała pomiędzy nimi miejsce nigdy nie powinno było się wydarzyć. Przecież ona miała już swoją rodzinę. Miała wspaniałego synka i męża, którym najchętniej podarowałaby gwiazdkę z nieba, nie mniej jednak kiedy poczuła słodki smak malinowych warg Bąkiewicza na swoich zapragnęła kosztować je bez końca. Czuła się zupełnie tak jakby Michał rzucił na nią jakiś urok, a ona pod jego wpływem nie mogła mu się oprzeć. Blanka doskonale wiedziała jaki poważne konsekwencje może mieć jej zachowanie, jednak mimo wszystko nie mogła z tym walczyć. Powoli zaczynała dostrzegać różnice pomiędzy Brunetem, a swoim mężem. Jacek był zupełnie inny niż Bąkiewicz. Ambitny, uparty, często chłodny i zaborczy. Przy nim opiekuńczy, pomocny i troskliwy Siatkarz był ciutnie idealnym kandydatem na przyszłego męża. Z tym tylko problemem, ze przecież na palcu Blanki już widniała mała, złota obrączka. Powinno o niej zawsze pamiętać. W końcu przyrzekała przed Bogiem miłość, wierność i oddanie tylko temu jedynemu, dlaczego więc teraz tak trudno przychodziło jej wymazanie z pamięci tego jednego, jedynego pocałunku. Dla dobra Michała i swojego powinna jak najszybciej wytyczyć pewne granice, których będzie musiała przestrzegać. Przyjaciel, oczywiście. Kochanek, nigdy.
Jej rozmyślania przerwało głośne pukanie w drzwi. W obawie przed przedwczesnym wybrudzeniem swojego synka z popołudniowego snu w pośpiechu poszła sprawdzić, któż taki dobija się do jej domu. Uchylając delikatnie drzwi, w progu zauważyła znajomą postać Michała.
- Cześć. – wyraźnie był czymś podenerwowany – Jest twój mąż w domu?
- Nie ma. Jest w pracy, a coś się stało?
- Mogę wejść do środka? Chyba musimy porozmawiać.
Brunetka bez słowa wpuściła Bąkiewicza do swojego mieszkania…
 
Cyniczny śmiech Blank rozniósł się głuchym echem po całej kuchni.
- Nie wierzę, Michał. – energicznie kręcąc głową, dziewczyna robiła wszystko, żeby brunet nie zobaczył gromadzących się w kącikach jej oczu łez – Po prostu ci nie wierzę.
- Ale ja nie kłamie, Blanka. Doskonale wiem co widziałem. Twój mąż całował się w restauracji z jakąś panną.
- Musiałeś go z kimś pomylić. Jacek rano zapowiedział, że cały dzień spędzi w pracy, ma masę rzeczy na głowie.
Michał westchnął głośno.
- Maja miała rację. Ty jesteś ślepo w niego zapatrzona i nie dostrzegasz tego jak on cię oszukuje i wykorzystuje.
- Nie masz prawa tak po prostu przychodzić do mojego domu i bezpodstawnie oczerniać mojego męża. – dziewczyna była już coraz bliższa płaczu i chociaż z całych sił próbowała nie okazywać swojego zdenerwowania to mimo wszystko coraz bardziej łamiący się głos zdradzał wszystko – A może ty to wszystko z Majką ukartowałeś, co? Oboje staracie się stworzyć wizję Jacka jako jakiegoś bezdusznego potwora.
- Blanka, my chcemy tylko ci pomóc. On cię oszukuję, rani cię, a ty zamierzasz przymknąć na to oko? – chłopak wyciągnął dłoń w stronę brunetki, jednak ta gwałtownie się odsunęła – Blanka uwierz mi.
- Nie Michał, to są jakieś oszczerstwa. Jak śmiesz…
Ich rozmowę przerwał dźwięk otwieranych drzwi. Oboje mimowolnie spojrzeli w kierunku korytarza. Po chwili w progu kuchni pojawił się Jacek.
 Cześć kochanie. – Blanka uśmiechając się delikatnie w jego stronę wierzchem dłoni wytarła z policzków kropelki słonej cieczy
- Co on tu znowu robi? Pan złota rączka, znowu znalazł jakąś uszczelkę do wymienienia?
- Będę się zbierał. – Michał zmierzył blondyna pełnym chłodu i pogardy spojrzeniem – Przemyśl to co ci powiedziałem Blanka. I jak coś to wiesz gdzie mnie szukać.
Brunet już chciał wychodzić, kiedy mijając się z Jackiem poczuł silny uścisk jego dłoni na swoim ramieniu.
- Nie życzę sobie, abyś nachodził moją żonę w moim mieszkaniu, rozumiesz? Jak jeszcze raz cię tu zobaczę to inaczej to załatwimy.
- Grozisz mi? – ironiczny uśmiech na twarzy Bąkiewicza tylko zaostrzył całą zaistniałą sytuację – Myślisz, że mnie wystraszysz? No proszę cię.
Siatkarz oswobadzając dłoń ruszył w stronę wyjścia. Po chwili małżeństwo usłyszało szczęk zamykanych drzwi.
- Chyba jasno się wyraziłem co sądzę o wizytach tego dupka w naszym domu, tak?
- Przyszedł tylko tak porozmawiać, nic wielkiego. – Blanka posłała w stronę męża nerwowy uśmiech – Odgrzeje ci obiad, musisz być na pewno głodny jak wilk.
- Jadłem na mieście.
- Miałeś być cały dzień w biurze. – serce brunetki zabiło dwa razy szybciej
- Ale jak widać zmieniłem zdanie. – mężczyzna westchnął głośno – Wezmę tylko ciepłą kąpiel i kładę się spać.
Nawet jej nie pocałował. Pozostawiając jedynie swoją teczkę w kuchni udał się w stronę łazienki. Blanka oparła się plecami o kuchenny blat poczym wsłuchując się w szum wody spod prysznica z niedowierzaniem pokręciła głową. A jeśli Michał nie kłamał, jeśli naprawdę widział Jacka całującego się z jakąś inną kobietą, a jej mąż był nikim innym jak kłamcą? Brunetka nawet nie chciała o tym słyszeć. Udając się w stronę pokoju Oskarka za wszelką cenę próbowała zagłuszyć niemy krzyk swojego rozsądku…