Rozdział 10 – „Miłość może nas pogrążyć w ogniu piekieł, albo zabrać do bram raju - ale zawsze gdzieś nas prowadzi. I czas się z tym pogodzić, albowiem jest ona treścią naszego istnienia.”

Maja wracała do domu z duszą na ramieniu. Była gotowa założyć się każdym o to, że kiedy tylko wejdzie na podwórko na podjeździe zobaczy samochód Piotrka. Wiedziała, że jego zachowanie może mieć różne konsekwencje. Mógł ja zacząć szantażować, że powie jej rodzicom co groziło tym, że natychmiast zostaną ogłoszone ich zaręczyny, a potem zacznie się planowanie wielkiego wesela. Jeśli chodzi o ten pomysł, który świtał w głowie Piotrka to Maja zamierzała nie dać się zastraszyć. Czuła, że jeśli da mu wyczuć, że choć trochę się go obawia to będzie się dusić w związku podobnym do Blanki z tą różnicą, że Maja nie byłaby zapatrzona w swojego męża jak w ósmy cud świata. Piotrek mógł się okazać jeszcze gorszym człowiekiem niż był i od razu przekazać "radosną" nowinę jej rodzicom, a wtedy wszystko potoczyłoby się z prędkością światła i miałoby taki sam finał jak opcja numer jeden. Szatynka nie zdziwiła się ani trochę gdy ujrzała samochód swojego "ukochanego" narzeczonego pod jej domem. Westchnęła cicho i weszła do domu. Jej mama i Piotr siedzieli w salonie i o czymś wesoło dyskutowali. W sumie to czasami dziewczyna żałowała, że tak bardzo różni się od swoich rodziców. Wiedziała, że największą radość jej mamie sprawiłby błysk zadowolenia w oczach Mai gdy ta widzi swojego przyszłego męża. Chyba nikt w tej rodzinie nie mógł zrozumieć jak z dwóch stanowczych i poważnych oraz trzeźwo myślących osób, które zapomniały o tym, że sami brali ślub z miłości mogła powstać tak lekko stąpająca po ziemi istota jaką była Maja Nowicka.

- O Maja już jest - powiedziała wesoło starsza kobieta.

- Dzień dobry - powiedziała jej córka i nawet ani na chwilę nie spojrzała na Piotrka.

- Piotruś postanowił sprawić nam miłą niespodziankę i przyszedł do ciebie.

- Jak miło.

- Porozmawiajcie sobie, a ja pójdę zrobić Mai herbatki, bo pewnie zmarzła.

- Na wskroś - dorzuciła dziewczyna z ironią.

Zostali w salonie sami. Tylko ona i on. Dwa silne charaktery, które nie zamierzały poddać się bez walki. Dla Piotrka liczyła się opinia ludzi, to co oni o nim mówili i myśleli było dla niego najważniejsze na świecie. Dlatego wiedział, że musi mieć dobry zawód, idealny dom, a całość ma dopełniać piękna i mądra żona, która ma zajmować się domem i dziećmi. Według niego Maja Nowicka spełniała wszystkie te kryteria, które idealna kobieta powinna mieć. Była ładna. Idealne rysy twarzy, proporcjonalna figura, mądre spojrzenie. Jedynym minusem był tylko kierunek jej studiów. Bo który prawnik ma żonę dziennikarkę? Stwierdził, że to da się jakoś zatuszować skoro jego żona ma nie pracować.

- Widziałem cię - powiedział chłopak.

- Wiem - Maja postanowiła zagrać w otwarte karty.

- I nie masz mi nic do powiedzenia? - spytał zdziwiony.

- A powinnam mieć?

- Co to był za laluś?

- Nie waż się tak mówić o Bartku. Jedynym lalusiem i maminsynkiem, którego znam to jesteś ty.

- Uważaj na słowa. Nie zapominaj, że będziemy mężem i żoną. I nie życzę sobie abyś spotykała się z tym... tym.... Chłopakiem.

- Po pierwsze nigdy nie będę twoją żoną, już wolę na zawsze być sama niż spędzić życie z takim egoistycznym dupkiem jak ty. Po drugie ty możesz sobie życzyć lub nie, a ja mam to w głębokim poszanowaniu. Po trzecie nie masz prawa mną rządzić.

- Jesteś pewna, że nie zostaniesz moją żoną? Ja nie byłbym tego taki pewny. Wystarczy, że pisnę jedno słowo twojej mamie, a ta od razu zacznie załatwiać sprawy związane z weselem.

- A wiesz jaka jest moja rada? Zacznij zapisywać to co masz jej powiedzieć, bo może przypadkiem jeszcze o czymś zapomnisz i jej nie przekonasz - powiedziała Maja z ironią głosie.

- Jeszcze raz cię z nim zobaczę, a wtedy nie zawaham się jej o tym powiedzieć.

- A mów. Mów, bo zapomnisz - powiedziała Maja i poszła do swojego pokoju.

Dziewczyna zamknęła drzwi od swojego królestwa na klucz. Nie życzyła sobie wizyty matki. Mimo tego, że jej rodzice ranili ją tak bardzo planując za nią jej życie to kochała ich bardzo. Miewała wyrzuty sumienia. Nie mogła zrozumieć jak może być tak różna od nich. To wszystko było takie śmieszne. Powinna być tak jak jej mama, a jest? Właśnie jaka jest? Ona sama tego nie wiedziała. Widziała tylko to, że jest od nich zupełnie różna i tworzą dwa odrębne światy. A ona z nic w świecie nie chciała przekroczyć progu tego drugiego. Wyjęła telefon z torby i napisała jednego krótkiego smsa do człowieka, którego kochała i który kochał ją za to, że była sobą, że nie ukrywała przed nim niczego. Bartek kochał ją nawet za to, że jest egoistką, która mało daje od siebie, ale od niego bierze całą jego miłość. 'Kocham Cię'. Treść wiadomości wyrażała całe przepełniające ją uczucie. Teraz wiedziała, że musi podjąć jakąś decyzję. Albo będzie walczyć, albo bez niczego podda się woli rodziców.

Maja tęskniła za silnymi ramionami Bartka. Pragnęła w nich utonąć, to w nich czuła się bezpiecznie. Ze smutkiem stwierdzała, że najlepiej czuła się w mieszkaniu Bartosza, nawet jej pokój nie dawał jej poczucia spokoju. Tu w każdej chwili mogła wejść mama rujnując jej życie. Chęć pobycia z Bartkiem była tak silna, że dziewczyna pod wpływem impulsu do niewielkiej torebki zapakowała najpotrzebniejsze rzeczy, a następnie wyszła dyskretnie z domu. Jej wyjście zostało zauważone dopiero gdy wyjeżdżała z garażu swoim samochodem, lecz teraz nikt nie mógł jej powstrzymać. Chciała pobyć z Bartkiem i zamierzała to zrobić. Miała nadzieję, że w mieszkaniu chłopaka nie zastanie jego najlepszego przyjaciela jakim był Michał. Cóż od kiedy dowiedział się on, że to ona jest powodem nieszczęść Kurka od razu przestał darzyć ją jakąkolwiek sympatią. Droga do ukochanego zajęła jej kilkanaście minut ze względu na korki. Postawiła swoje auto pod blokiem, a następnie z uśmiechem na ustach wbiegła po schodach na drugie piętro gdzie mieszkał siatkarz. Zadzwoniła dzwonkiem i czekała na to, aż Bartek otworzy drzwi. Nie musiała długo czekać. Po chwili ujrzała dobrze znajomą postać, ale coś ją zaczęło niepokoić. Bartek był bez koszulki, a z włosów kapały mu kropelki wody. Wyglądał na lekko zdziwionego jej obecnością o tej porze i zmieszanego. Powód jej niepokoju pojawił się dwie minuty później. Za Bartkiem ujrzała tą samą blondynkę z którą widziała go na imprezie u Bąka. W oczach dziewczyny zauważyła satysfakcję. Nie czekając na wyjaśnienia chłopaka, ze łzami w oczach zaczęła zbiegać ze schodów. W jednej chwili zawalił się jej świat.

U MICHAŁA

W myślach Bąkiewicza cały czas gościła szatynka, którą poznał przypadkiem na ulicy i zaoferował jej pomoc we wniesieniu zakupów na górę. Od tego momentu często wracał do niej. Potem na imprezie poznał ją bliżej i jeszcze bardziej zapragnął dowiedzieć się o niej czegoś więcej. Jednak było jedno malutkie ‘ale’. Otóż Blanka miała męża, który był strasznie zazdrosny i Michał mógł się o tym przekonać na własnej skórze kiedy to wymieniał jej uszczelkę. Właśnie to mąż dziewczyny był największym problemem, a nie to, że miała ona kilkumiesięcznego synka. Bąku lubił dzieci. Jego kuzyni bądź kuzynki nie zależnie od tego czy byli starsi od niego czy młodsi już dawno założyli rodziny i mieli swoje pociechy. To właśnie Michał był ulubionym wujkiem tych małych szkrabów, a on kochał ich bardzo mocno i chętnie spędzał z nimi czas. Dla wielu była to oznaka, że jest on idealnym kandydatem na ojca. Kilka razy spotykał się z pewnymi dziewczynami, ale za każdym razem coś mu nie pasowało. Najbardziej bolał go fakt, że dla tych kobiet najważniejsze było to, że był znanym siatkarzem, który gra w najlepszym klubie w Polsce, a dodatkowo ma ten zaszczyt, że może reprezentować Polskę. On poszukiwał kobiety nie tyle co mądrej i pięknej, ale takiej, która pokocha go za to, że jest sobą Michałem Bąkiewiczem zwykłym chłopakiem z Piotrkowa Trybunalskiego, a nie, że jest Michałem Bąkiewiczem siatkarzem. Z zazdrością patrzył na zadowolenie na twarzy Bartka, które malowało się od kiedy poznał Maję i od kiedy on Bąku dowiedział się o tym, że jego najlepszy przyjaciel kogoś ma. Natomiast Blanka traktowała go normalnie. Nie wpadła w zachwyt kiedy go spotkała, ani też nie zaczęła nagle udawać kogoś kim nie jest. Była sobą zwykłą kobietą, która ułożyła już sobie życie. Jednak Michał odnosił wrażenie, że szatynka mimo iż wygląda na szczęśliwą to tak na prawdę jednak nie jest to prawda. Jego przypuszczenia potwierdziły się podczas imprezy. Dziewczyna odruchowo i bez jakichkolwiek prób z jego strony zaczęła mu się zwierzać. Teraz Michał miał pewność, że coś jest nie tak w związku Blanki i Jacka.

Mężczyzna podszedł do okna. Dzień chylił się ku końcowi i po woli na ulicach zaczynały zapalać się lampy, które miały oświetlać drogę i dawać pewne poczucie bezpieczeństwa osobom, które wracały z pracy. Stał tak dłuższą chwilę obserwując ulicę, gdy nagle zobaczył Blankę niosąca na rękach swojego kilkumiesięcznego synka. Dziewczyna coś mu pokazywała, a malec najwyraźniej się z tego śmiał. Kobieta pocałowała go w czoło, a za chwilę ona sama dostała całusa od swojego męża, który to pojawił się nie wiadomo kiedy. Michał rozgoryczony odszedł od okna.